Patron szkoły
Święty Maksymilian (Rajmund Kolbe) urodził się 8 stycznia 1894r. w Zduńskiej Woli. Wczesne dzieciństwo spędził w domu rodzinnym. Jako 13-letni chłopiec wstąpił do niższego seminarium franciszkańskiego we Lwowie. Tam przyjął imię Maksymilian. W 1911r. po przyjęciu pierwszych święceń zakonnych wyjechał do Krakowa na studia filozoficzne.
Studiował w Krakowie oraz w Rzymie, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk filozoficznych i teologicznych. W listopadzie 1914r. złożył wieczyste śluby zakonne i przyjął imię "Maria". W kwietniu 1918r. otrzymał święcenia kapłańskie i od tej chwili rozpoczął intensywną pracę duszpasterską. Najpierw przebywał w Krakowie, a następnie w latach 1922-1927 pracował w Grodnie, gdzie zaczął wydawać pismo katolickie "Rycerz Niepokalanej". Tu również zrodziła się jego pierwsza myśl o utworzeniu sanktuarium ku czci Niepokalanej. W roku 1927 ks. M. Kolbe z wielkim zapałem podjął się pracy nad założeniem a następnie rozbudową ośrodka maryjnego w Niepokalanowie pod Sochaczewem.
W okresie największego rozkwitu w Niepokalanowiemieszkało i pracowało 650 zakonników, 13 księży, 18 kleryków i 122 seminarzystów. Oprócz innych wydawnictw nakład samego tylko "Rycerza Niepokalanej" wynosił ponad milion egzemplarzy. Niepokalanów miał własną elektrownię, własny szpital na 100 łóżek, straż pożarną, a także nowoczesne zakłady drukarskie. 8 grudnia 1936r. otwarto stację radiową, planowano budowę lotniska a bracia zakonni uczyli się pilotażu.
Ks. M. Kolbe nie ograniczał się do pracy w Polsce.
Pragnął poszerzyć kult Niepokalanej na całym świecie. Dlatego też w latach 1930-1936 prowadził intensywne prace misyjne w Chinach i Japonii. Tam również wydawał "Rycerza" po japońsku oraz założył ośrodek "Ogród Niepokalanej" tzw. Kugenzai no Sono(na fotografii).
Po zakończeniu prac misyjnych w 1936r. wrócił do Polski, na stałe związując się z Niepokalanowem.
Wybuch II wojny światowej przekreślił dalsze plany rozbudowy Niepokalanowa. Już w pierwszych dniach wojny, 19 września aresztowano o. Maksymiliana z 35 zakonnikami. Wszyscy zostali zwolnieni w grudniu 1939r. i wrócili do zniszczonego klasztoru.
W lutym 1941r. o. Maksymilian wraz z czterema innymi zakonnikami został ponownie aresztowany przez Gestapo i uwięziony na Pawiaku w Warszawie. W maju został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (Oświęcim).
30 lipca 1941r. po uciecze jednego ze współwięźniów skazano dziesięciu więźniów na śmierć głodową. Znalazł się wśród nich Franciszek Gajowniczek. O. Maksymilian ofiarował się za niego. W bunkrze przeżył dwa tygodnie i jako ostatni z zakładników został dobity zastrzykiem z fenolu w dniu 14 sierpnia 1941r.
17 października 1971r. o Maksymilian został beatyfikowany przez papieża Pawła VI, zaś 10 października 1982r. kanonizowany przez papieża Jana Pawła II.
Kult św. Maksymiliana szerzy się po całym świecie, a on sam jest uznawany za patrona naszych trudnych czasów.