Patron szkoły

Święty Maksymilian (Rajmund Kolbe) urodził się 8 stycznia 1894r. w Zduńskiej Woli.  Wczesne dzieciństwo spędził w domu rodzinnym.  Jako 13-letni chłopiec wstąpił do niższego seminarium franciszkańskiego we Lwowie.  Tam przyjął imię Maksymilian.  W 1911r. po przyjęciu pierwszych święceń zakonnych wyjechał do Krakowa na studia filozoficzne.

Studiował w Krakowie oraz w Rzymie, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk filozoficznych i teologicznych.  W listopadzie 1914r. złożył wieczyste śluby zakonne i przyjął imię "Maria".  W kwietniu 1918r. otrzymał święcenia kapłańskie i od tej chwili rozpoczął intensywną pracę duszpasterską.  Najpierw przebywał w Krakowie, a następnie w latach 1922-1927 pracował w Grodnie, gdzie zaczął wydawać pismo katolickie "Rycerz Niepokalanej".  Tu również zrodziła się jego pierwsza myśl o utworzeniu sanktuarium ku czci Niepokalanej.   W roku 1927 ks. M. Kolbe z wielkim zapałem podjął się pracy nad założeniem a następnie rozbudową ośrodka maryjnego w Niepokalanowie pod Sochaczewem.

     W okresie największego rozkwitu w Niepokalanowiemieszkało i pracowało 650 zakonników, 13 księży, 18 kleryków i 122 seminarzystów.  Oprócz innych wydawnictw nakład samego tylko "Rycerza Niepokalanej" wynosił ponad milion egzemplarzy.  Niepokalanów miał własną elektrownię, własny szpital na 100 łóżek, straż pożarną, a także nowoczesne zakłady drukarskie. 8 grudnia 1936r. otwarto stację radiową, planowano budowę lotniska a bracia zakonni uczyli się pilotażu.

    Ks. M. Kolbe nie ograniczał się do pracy w Polsce.

Pragnął poszerzyć kult Niepokalanej  na całym świecie.  Dlatego też w latach 1930-1936 prowadził intensywne prace misyjne w Chinach i Japonii.  Tam również wydawał "Rycerza" po japońsku oraz założył ośrodek "Ogród Niepokalanej" tzw. Kugenzai no Sono(na fotografii).

    Po zakończeniu prac misyjnych w 1936r. wrócił do Polski, na stałe związując się z Niepokalanowem.

   Wybuch II wojny światowej przekreślił dalsze plany rozbudowy Niepokalanowa.  Już w pierwszych dniach wojny, 19 września aresztowano o. Maksymiliana z 35 zakonnikami.  Wszyscy zostali zwolnieni w grudniu 1939r. i wrócili do zniszczonego klasztoru.

    W lutym 1941r. o. Maksymilian wraz z czterema innymi zakonnikami został ponownie aresztowany przez Gestapo i uwięziony na Pawiaku w Warszawie.  W maju został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (Oświęcim).

   30 lipca 1941r. po uciecze jednego ze współwięźniów skazano dziesięciu więźniów na śmierć głodową.  Znalazł się wśród nich Franciszek Gajowniczek.  O. Maksymilian ofiarował się za niego.  W bunkrze przeżył dwa tygodnie i jako ostatni z zakładników został dobity zastrzykiem z fenolu w dniu 14 sierpnia 1941r.

   17 października 1971r. o Maksymilian został beatyfikowany przez papieża Pawła VI, zaś 10 października 1982r. kanonizowany przez papieża Jana Pawła II.

  Kult św. Maksymiliana szerzy się po całym świecie, a on sam jest uznawany za patrona naszych trudnych czasów.